… некои увидоа да кажам вистина. Што е вистина? А вистината е релативен поим, беше за секој учесник, некои колабираа психички, некои колабираа физички. Имаше луѓе што после директен вооружен судир после 10-на дена, има, мислам знам, еден, така, познаник што почина од срцев удар, доживуваа некои сломови, имаше бракови кои се растураа заради тоа, имаше луѓе што станаа толку тврди што… што… што да се случи око него нема да трепне, а има некои коишто плачат на секаква ситница.
ЗИНКА ГАНИЌ: Најпрво добро вечер.
НН: Добро вечер.
ЗГ: Се наоѓаме во домот на мојот анкетар што прифати да направиме интервју, за да ни ја каже животната приказна од свое гледиште и од свој аспект. Најпрво би сакала да ви се заблагодарам за… за прифаќањето, за своето одвоено време и да ве прашам како се чувствувате, дали… ?
НН: Ок, не е проблем, поубаво да се дознае, едната страна од случувањата 2001, во ред, тоа е добро.
ЗГ: Така. Кажи ми на почеток, некој си ред да задржиме, ќе ми кажете како се чувствувавте пред 2001?
НН: Како?! Сѐ уште млад…
ЗГ: Пред почеток на војната?
НН: Да. Сѐ уште млад, се чувствуваше некоја мала тензија, од ‘91-ва до ‘95-та со случувањата во Словенија, Хрватска, Босна… после тоа дојдоа случувањата Гостивар, као да висеше нешто во воздух, како да се спремаше нешто, пааа пљачкањето на магацините во Албанија, тоа огромна врска има со Македонија зошто огромен прилив на оружје, а наши као безбедносни структури, тврдеа дека сето тоа го имаат под контрола, но се гледаше дека се акумулирало оружје, до ‘99 кога беше Косовска криза. Више ‘99 као имаше некоја лажна… (воздивнува) лажна примиреност меѓу народот, но се знаеше дека ќе се случи нешто, но ете…
ЗГ: Нешто се осеќаше?
НН: …дојде малце порано него… колку што ја претпоставував, но дојде порано, се осеќаше, дефинитивно се осеќаше, се знаеше, се гледаше дека нешто се подготвува.
ЗГ: Кажи ми дали пред 2001 година имаше дискриминација на другите заедници?
НН: Па имаше, имаше, имаше дискриминација, па во смисла на вработување, во смисла на образование, воведување на тие квоти од други националности кај што народот више мораше да се преставува дека е од друга националност, нарекување на… на нациите со погрдни имиња, имаше, имаше… да.
ЗГ: Дали ти како Бошњак си почувствувал… си се почувствувал дискриминиран?
НН: Даа, да.
ЗГ: Како?
НН: Од двете страни (иронично се потсмева). Од страна на Македонците бев нарекуван, пак ќе речам во наводници со извинување „шиптар“, од страна на Албанците бев нарекуван „каур“ или „Македонец“ или „чафир“ (неверник) или било како било, без разлика, но да, да, се чувствував, дискриминиран во поголема мера.
ЗГ: Сигурно тоа си влече последици и незадоволство?
НН: Да, да, да.
ЗГ: Дали се чувствуваа етничките тензии пред војната?
НН: Да, се чувствуваа. Но помеѓу двете најголеми, меѓу двата најголема етникума во Македонија, Албанците и Македонците се чувствуваа. Најмногу почнаа брзо после војната во Босна, колку што се сеќавам ‘97 Гостивар случувањата, па тие црни одреди на црни кошули, бла-бла-бла, меѓу народ имаше ситни препукувања, сѐ до ’99, кога одеднаш нагло се примири заради напливот на бегалците од Косово, и тој мир траеше до 2000 и од 2000 више почна више да мириса на барут, више 2001 се случи што се случи.
ЗГ: Дали мислеше дека ова требаше да се случи, или можеше да се случи, дали се осеќаше?
НН: Да, претпоставував дека ќе се случи ваква работа, претпоставував дека ќе се случи ваква работа зашто и една и друга страна некако… као они бараат, а овие се прават глуви на тоа, дефинитивно беше дека на Албанците му како најголем етникум, еден од најголемите етникуми во Македонија требаше да им се оствари право на образование на мајчин јазик, но по мое мислење не мораше да дојде до ова, можеа некои други радикални средства да приредеа, но волку? Не!
ЗГ: Кажи ми за времето на 2001, како ти ја доживеа 2001?
НН: 2001 … многу ружно, бев директен учесник како член на одбранбените сили на Република Македонија, многу ружно, многу ружно, многу ружно.
ЗГ: Како сфати дека започна војната?
НН: Кога дојдоа у 3 саат сабајле, полиција ми почука на врата, ме побара по име и по презиме, и ми рече да се јавам во полициска станица, заради исполнување на воено-полициска обврска, што мајка ми во тој момент не знаеше што е воено-полициска обврска, но ме повикаа.
ЗГ: Ти прифати?
НН: Морав, да.
ЗГ: Веднаш, истата вечер?
НН: Истата. У рок од 15 минути, да, веднаш.
ЗГ: Дали ти претходно, беше поврзан со… мислам, имаше ли некоја поврзаност со… ја како што знам, ти работеше во полициската станица?
НН: Па, ’99 бев ангажиран додека беше косовската криза, после тоа стандардни обуки, што ги имавме 3 до 4 пати годишно од страна на полицијата и тоа, обврската беше таа, јас сум бележан као воено-полициски обврзник и должност ми беше да се… да се јавам на таа покана, писмена покана.
ЗГ: Дали се плашеше во тој момент?
НН: Па некој страв да кажам, може да се каже дека се почуствува, може да се каже, не знам што ќе се случи, не знам што ќе биде, не знам дали веднаш ќе се… ќе идеме негде, дали не се знаеше зошто… Сѐ беше мутно, сѐ беше мутно, сѐ, сѐ, сѐ. Не беа ни дури ни подготвени, ни полиција не беше подготвена, не се знаеше што ќе бидам, као ќе бидам, кај ќе бидам распределен.
ЗГ: Откако прифати, кај ве однесоа?
НН: У полициска станица, таму чекавме, да задолжиме опрема да задолжиме оружје, што е стандардна процедура и да бидеме распределени, дали по полициски станици, дали по работни места затоа што више тоа… ние се јавуваме таму на работа.
ЗГ: И кај ве распределија?
НН: У полициска станица, за почеток у полициска станица, но под… да кажам, борбена под… приправност, под оружје, под борбена… под боева муниција, у униформи, на стражарски места и по пунктови по градот.
ЗГ: Како ти се промени животот во 2001?
НН: По 2001?
ЗГ: За време на… да.
НН: Сѐ беше… сѐ ми помина некако многу брзо со моменти кои беа вечни, како… па одеднаш се најдов во некоја ситуација кај што треба да мислиш многу, кај што треба да размислуваш многу, кај што имаш опција ‘или глава доле – или тело под земја’, мораше да пазиш многу кај идеш, што идеш, одеднаш си стиснат од сите страни, као… – па да, као у војна. Така згучен од сите страни, мораш да пазиш од сѐ, очекуваш сѐ, секое време, секој момент си напнат, стегнат, мораш… мораш да размислуваш трезвено, не смееш да се губиш, не смееш да се предадеш на стресот, на стравот, тоа.
ЗГ: Дали бевте на местата каде што се…?
НН: Да!
ЗГ: На кое место?
НН: (издишува) Учествував во случувањата во скопско Арачиново, Радуша, кумановско и тоа. Како директен учесник.
ЗГ: Така. Има ли некој момент што нема да го заборавите, што ви остави впечаток, што сакате да го заборавите, нормално, зошто е секако лошо искуство, али… некој момент да ни издвоите?
НН: Имаше неколку моменти, загинување на мој другар од снајперско зрно, загинување кога ги донесоа телата на загинатите од Групчин, кога експлодира граната поред мене Арачиново кога беше, и една случка што ми остави огромен, огромен впечаток: Арачиново навечер, седам на извидничко место, и слушам музика од Скопје. Додека народ се журкаше у Скопје, у скопски парк, во дискотеките, ваму се гинеше, тој ден загина еден мој пријател.
ЗГ: Некои детали што би ни ги дале?
НН: Детали?
ЗГ: Близок другар, добар пријател, сигурно ви било тешко?
НН: Да, дефинитивно, може да се каже, сепак тоа е војна, јес дека бев… точно дека бевме полицајци, имаме исти овластувања како редовна полиција, потполно точно бевме… дека бевме распоредени со редовна полиција, точно дека се пукаше на нас, пукавме и ние, тоа е сосема нормално, војна е тоа, ааа нема зошто да ги обвинуваме ни едните ни другите, војна си е војна, не го обвинуваш тој што пука туку го обвинуваш тој што збори, (пауза) нешто посебно?
ЗГ: …или тој што диригира, така, да?
НН: Да. Нешто посебно, сѐ беше као некоја игра, некоја игра, не знам, ја нема да го заборавам тоа кога го донесоа новото оружје, некои бугарски пушки што ни се распаѓаа у раце, као купени нови, ни донесоа сандаци полни со кинеска муниција што… мислам малите петарди појако пукаа од тие зрната, завршуваа пред тебе, пред нозе на 5 метри. Неспремност од страна на полицијата, необученост на тие високи органи кај што ние обични резервисти можевме да… да… ги уствари, не можевме, туку командувавме со воени пунктови кај што се пука, војна се водеше, додека старешините си бегаа. Тоа, што друго? (паузира, па извикува) А да, јадење! Што беше нек… некој апсурд, те праќаат да идеш на ратиште, а ти дават огромни кеси полни со јадење, не ми беше сфатливо тоа, додека у војска им идеа со една по една конзерва, смешно, за мене тоа беше смешно.
ЗГ: Тоа како утешна награда? (се смее)
НН: Не, као да не се почувствуваме као да… као дома, мислам, дома не може човек да се почувствува кога фрчат куршуми околу него, смешна работа, смешна.
ЗГ: …Последно нешто што ќе ти падне на памет…
НН: Да, фала Богу. Ја не знам кога жена ми последен пат пукала на мене додека ме служела со ручек (се посмева иронично и покажува со раката кон жена му која си игра со синчето понастрана), мислам, стварно…
ЗГ: Така.
НН: Да.
ЗГ: Кажи ми зошто зеде учество во војната?
НН: Затоа што бев воено-полициски обврзник, а во исто време, да кажам, као жител на Република Македонија, почувствував дека е до некаде тоа моја должност и по природа не сакам да бегам, не сум дезертер.
ЗГ: Така. Повише ти го сфатил тоа као да… од патриотски причини, не?
НН: Може да се каже.
ЗГ: Како конфликтот влијаеше врз твојата личност?
НН: Ме созреа.
ЗГ: Да?
НН: Да, ме созреа, ме созреа, може да се каже и во позитивна и во негативна смисла, ме созреа, малце повише ќутам и тоа е тоа. Нема што да се каже друго. (се поткашлува)
ЗГ: Дали се променија другите?
НН: Под другите се мисли на… ?
ЗГ: …Другите, на… луѓето со коишто…
НН: Со кои бев?
ЗГ: Да.
НН: Да. Имаше многу случаеви, така драстични промени, некои преминаа во закоравени националисти, некои увидоа да кажам вистина. Што е вистина? А вистината е релативен поим, беше за секој учесник, некои колабираа психички, некои колабираа физички. Имаше луѓе што после директен вооружен судир после 10-на дена, има, мислам знам, еден, така, познаник што почина од срцев удар, доживуваа некои сломови, имаше бракови кои се растураа заради тоа, имаше луѓе што станаа толку тврди што… што… што да се случи око него нема да трепне, а има некои коишто плачат на секаква ситница.
ЗГ: Така. Секој индивидуално…
НН: Да.
ЗГ: …секој посебно. Што мислиш ти, зошто ни се случи 2001?
НН: Зошто бевме глупи, дефинитивно зошто бевме глупи.
ЗГ: Дозволивме други да… ни кажат…?
НН: …дозволивме други да ни диригираат. Македонија од секогаш беше таква и таква ќе си остане. Не требаше, требаше само малце една страна да попушти, и да биде сѐ ок.
ЗГ: Која страна? Што мислиш?
НН: Уствари, не една, требаше двете страни да попуштат, едни со барањата, едни со понудата, да се најде златна средина…
ЗГ: За све треба двајца, така?
НН: Да. … да се најде златна средина, и немаше да има толку жртви, уствари жртви ќе имаше затоа што некаде пари треба да се трошат. (сипа сок)
ЗГ: Кажи ми колку време беше таму? […]
НН: 28 февруари 2001 до 26 декември 2002.
ЗГ: Нешто друго од тоа време?
НН: Од тоа време?! Од тоа време…
ЗГ: Од таа болна војна?
НН: Амм. Мило ми беше што на пример помладите колеги, покасно дојдени, наоѓаа спас во мене као постар, да кажам, колега, колега што бил на многу места, колега што бил директно иволвиран, колега што… Најмило ми беше што гледаа око мене… во мене човек што е стабилен и што може да размислува во секаква ситуација, а бараа и заштита од мене. Се сеќавам на случката кога не носеа во Радуша, со автобуси, жолти автобуси на ЈСП, идеме у воена зона и тој поред мене, дечко млад, колку имаше? – 19/20 години, се тресе од страв, го вади панцирот и го става на прозор и му викам: „Што правиш?“ – „Па, ако пукаат низ прозор да ме заштити панцирот.“ Викам: „Панцирот мора да е залепен до тело па да те заштити, ако е вака лабав па… зрното ќе помине.“ И почна да плаче, тогаш го преместив „Седи, ја ќе седам до прозор.“ – „Фала, фала.“ Почна да ме бацува, мислам… интересантно. Тоа ми остави впечаток. После тоа… многу лош впечаток… после тоа се судрив со многу неразбирања, се судрив со многу неразбирање. Се судрив со…
ЗГ: Од кого?
НН: Од двете страни, посебно од страната на Албанците, се судрив со исмевања – „еее, ти беше ваму, ја бев ваму, види кај си сеа, ја кај работам, а ти кај работиш!“ И тоа.
ЗГ: Кажи ми дали медиумите реално ја пренесуваа вистинската состојба?
НН: Нееее, нее, дефинитивно не, дефинитивно не, ќе гледам…
ЗГ: Имаше можност да чуеш?
НН: Да, да, да, да, да. Многу смешна работа беше на пример случката, снимката, Арачиново, гори куќа и кај што кажуваат дека терористичките групации на Албанците запалиле македонска куќа, а таа куќа ние ја бомбардиравме зашто имавме сознание дека внатре во таа куќа има као складиште со оружје. А таа куќа воопшто немаше ништо внатре, значи таа куќа беше запалена од страна на полицијата гранатирајќи со минофрлачи, а сеа испаѓа на телевизија дека тоа било ааа… терористите запалиле, мислам, глупа работа. Ка… кога они веќе се во Арачиново, сам себе бункерот да си го палиш, зашто да палам куќа кога таа куќа ќе ми треба да се штитам, ако веќе ратувам ја. А1 исто така пренесуваше пристрасно, кога нашите паѓаа во заседи тие нарекуваат ‘терористички акт’, тоа е војна. Заседа е легална воена формација, воено… воена… борбена формација кај што се пречекува непријателот неспремен, тоа не може да се каже дека тоа било терористички акт, тоа не влегол некој самоубиец, влегол у… насред свадба и дигнал народ у ваздух, туку они припремени чекаат, вината беше кај полицијата што неспремни ги праќа, ги праќа со автобуси необезбедени, се знае у војна кога… како се обезбедува. Нереално, максимално нереално.
ЗГ: Дали правилно постапи од оваа перспектива?
НН: Од моја перспектива?
ЗГ: Да.
НН: Да.
ЗГ: Од оваа сегашна, сега, откако слегнаа емоциите?
НН: Да, правилно постапив, но сигурен сум дека тоа не би го направил пак.
ЗГ: Не?
НН: Стојам зад тоа дека правилно постапив и тврдам дека сум постапил правилно, но не би го направил тоа пак.
ЗГ: Мислиш дека премногу се вложи, а ништо…?
НН: Не, не се вложив премногу, туку се вложив колку што требаше, […] колку што захтева ситуацијата, ја не можам ако некој пука на мене, ја да се сокријам и да чекам он да дојде, ја морам да се бранам. Задачите, наредбите мораше да се исполнат.
ЗГ: Дали се лутеше некому?
НН: (пали цигара) Лутењето е џабе. На почеток се лутев, сега не… сега не.
ЗГ: Кому се лутеше?
НН: Кому се лутам… Кому се лутам?! На… потписниците на Охридскиот договор зошто тие се дефинитивно луѓето што дозволија оваква работа да се случи.
ЗГ: Зошто, што…?
НН: Игра.
ЗГ: Не требаше тоа да се деси?
НН: Не требаше, не требаше да се дозволи тоа, знаеја дека на крај ќе се заврши, знаеше, да кажам, на крај ќе изгуби македонска полиција. Знае… се знаеше дека тоа ќе се случи, а они пак си играа игри. Дали е во прашање… дали во прашање се пари, дали е во прашање нешто друго, не можам да кажам, не сум ја тој што може да каже, но не требаше да се случи, на нив се љутам, и на начинот како се заврши.
ЗГ: …На главниците, […] тие што играат игра со… само праќаат наредби.
НН: Да.
ЗГ: Кажи ми кога ти беше најтешко?
НН: Кога ми беше најтешко… Мене ми беше најтешко тогаш кога ја слушав музиката од Скопје.
ЗГ: Да?
НН: Да.
ЗГ: Се почувствува…
НН: Седам, темно Арачиново, бележам пикети и слушам музика од Скопје, а знам дека утре кога ќе отидам у Скопје, кога ќе нѐ видат у униформа у парк ќе речат: „напред, браво, испотепајте ги, спотепајте ги!“ а уствари они ќе се журкаат, ќе си пијат пиво, ќе си уживаат додека ваму се гине. Тогаш, иии кога идев навечер, кога седеше сама дома (покажува кон сопругата), да, и кога криев од мајка ми дека идам на ратиште, кога ја лажев дека идеме на далечен пууункт, „леле како сум изгорен!“, а ние таму нон-стоп на сонце, се пукаше и тоа доста.
ЗГ: …На големо?
НН: На големо. (пали цигара)
ЗГ: Што мислиш ти, што требаше да биде поинаку?
НН: Во врска со војната?
ЗГ: Да.
НН: Требаше да се заврши брзо, многу брзо.
ЗГ: Премногу зема размери, или?
НН: Премногу се рашири, кога почна Танушевци 28 февруари, требаше да се остане на Танушевци, не требаше да се дозволи, да кажам, да се премине навака, зборам од страна на полиција. Ааа… од другата страна, па, не требаше уопшто да се случи, не, не треба човечка жр… еден човек си е пак жртва, жално, кој и да е, било што да е.
ЗГ: …Башка невини…
НН: …Невин народ изгина, невин народ. Луѓе што, да кажам, од една и од друга страна отидоа од патриотски побуни или од обврска, па отидоа, загинаа. И тие имаа семејства.
ЗГ: Кажи ми, се плашиш ли и од што најмногу?
НН: Сега, моментално?
ЗГ: Да.
НН: Сега моментално не се плашам за мене, се плашам за моето семејство, за иднината на моето семејство.
ЗГ: Тоа после ќе го коме… поопширно опфатиме. А кажи ми, на кого му веруваше во тие моменти, додека траеше војната?
НН: Само, само на себе.
ЗГ: Додека беше во војна…
НН: Само, само на себе.
ЗГ: …Имаше ли на некого онака да кажеш „На него можам да се потпрам као пријател, као човек“?
НН: Во тие моменти?
ЗГ: Да.
НН: Не. Во тие моменти верував сав… сам… верував само сам на себе. Само на себе.
ЗГ: Зошто? Кога ја изгуби довербата во луѓето…
НН: Довербата у луѓето? Имаше еден случај кај што поставени…
ЗГ: …во вистинското, човечното?
НН: …поставени на пункт, два дена откако се случија случувањата во Радуша, кај што… каде што мораше да се повлечеме, каде што стварно се пукаше на големо, кај што едвај успеавме живи да се извлечеме, на пункт поставени ме прашува полицаец…
ЗГ: …Колега…
НН: …колега, соборец ме прашува: „Извини, а што си ти?“ Му реков дека сум Бошњак – „Па, ти си сечен, што бараш мајка, мајката твоја?“. Од тогаш морав сам да се бранам.
ЗГ: А што му одговори?
НН: Ништо. Му дадов лекција за цел живот, нож под грло и му реков: „Кога ја сечен, Бошњак, бев, се борев, ти беше во полициска станица, си пиеше кафе, сега на безбеден пункт стоиш и си нашол да продаваш национализам, боље ти е ќути.“ Се извини и од тогаш више никада никогаш не сум го видел, знам дека тогаш после таа смена си замина од полициска станица и више никад не сум го видел или сум го сретнал.
ЗГ: Да. Кажи ми сега за после 2001, после тој лош период.
НН: После 2001?
ЗГ: Дали имаш доверба сега после 2001 во… во…?
НН: …Државните институции, полиција и тоа? Неее! Дефинитивно не. Дефинитивно не.
ЗГ: Се откажа од све?
НН: Се откажав од све, мислам не се откажав, е, туку не верувам во неа. Не верувам, дефинитивно не можам да по… повише верувам на… на агенцијата за обезбедување него на полиција, повише стварно верувам на агенција за обезбедување него на полиција, а у армија, па, гледајќи ги денешниве полицајци новиве и војници, освен специјалните сили, тоа не се полицајци, полицаец што буквално врзува панталони со каиш од саат, метро и пеесет, тоа не е полицаец.
ЗГ: Кажи ми, што доби со конфликтот а што изгуби?
НН: Не изгубив ништо.
ЗГ: …На среќа…
НН: Како?
ЗГ: …На среќа твоја.
НН: Да, за среќа моја, за среќа на сопругата моја не изгубивме ништо, а добив искуство.
ЗГ: Така.
НН: Огромно искуство, лошо искуство, но секое школо се плаќа, дали со пари дали со живци, дали со сеќавања.
ЗГ: Како гледаш сега на соживотот?
НН: На соживот?
ЗГ: Да.
НН: Соживот во Македонија може да има, огромен соживот. Но соживот во Македонија не може да има од една страна што на владејачката структура не им одговара. А соживот може да има, сепак може да има.
ЗГ: Со тоа мислиш дека може да се обезбеди и траен мир?
НН: Да, дефинитивно. Дефинитивно траен мир. Не може да се почитуваш себеси ако не го почитуваш другиот.
ЗГ: Дали има нешто во иднина да те плаши?
НН: Иднината на моето дете.
ЗГ: Така.
НН: Што ќе биде понатака, ја верувам во него, иако е сѐ уште мал, но дали ќе можам ја да му приуштам сѐ што треба, тоа ме мачи.
ЗГ: Мирен и убав живот?
НН: Мирен и убав живот, тоа не зависи од мене, ја ќе се обидам да го заштитам него и моето семејството, но колку што можам.
ЗГ: Така. Дали може да се повтори 2001, што мислиш?
НН: Тоа е прашање што многумина би рекле: „Еееј, дај Боже да има второ полувреме!“, а уствари се плашат од тоа. Ја не би сакал, ја не би сакал.
ЗГ: Како секој совесен граѓанин, така?
НН: Не би сакал тоа да се случи. У војна нема ништо добро.
ЗГ: Да.
НН: За некого има, некој што ќе си направи пари од паштети и од гравови и од […] тоа е ок, за него има, добро, ама тоа се многу малце поединци што своите деца ќе си ги обезбедат во Швајцарија, Англија и Франција додека ние обични смртници ќе си останеме тука ќе си играме сезонски патриоти додека им требаме, а после тоа пријатно.
ЗГ: Што мислиш, дали може да се прости, дали ти би простил?
НН: Ја немам што да простувам! Немам што да простувам. Пак ќе речам, војна е, тоа е војна. Жал ми е за невини жртви, за цивили, многу ми жал, стварно ми е жал, мислам… не знам како би искажал колку ми е жал за тоа. А за загинати војници, полицајци, тоа е тоа – војна е таа. Во војна ние имаме должност да дајеме живот, а помеѓу Македонци и Албанци простување би требало да има, али е потребно со генерации и генерации да поминат за се… да се дојде до неке… ете одреден степен на простување, зошто многу семејства изгубија.
ЗГ: Дали има нешто што сакаш да ми кажеш, а не сум те прашала? Нешто што остана недокажано.
НН: Мхм. Пошто сум од друга националност, да кажам од помал етникум во Македонија, Бошњак, ќе кажам една работа дека од сите испратени покени… покани, за резервисти, за воено-полициски обврзници, за воени обврзници, многу мал процент, да кажам 1-2% одбија покана, додека сите прифативме, а бевме лојални граѓани на оваа држава каде што никој од нас не успеа да остане во полиција. Мене ми беше ветено решение, мене ми беше ветена и позиција, ааа „свака ти част, ти многу ни помогна, многу ни помогна, многу ни помогна, браво! Дури на многу колеги ни имаш спасено живот. Учествуваше у многу лоши работи…“ На крај се случи 26 декември 2006 кога ме повикаа: „Дојди у станица!“ Идам во станица и ми велат: „Не ни требаш више.“
ЗГ: …Со тие зборови?
НН: Да. Буквално тие зборови, „Не ни требаш, не ни требаш више, ако ни требаш ќе ти се јавиме па ќе те викнеме пак, раздужи го оружјето доле.“ И кога отидов во МВР, не знам – барака 8 ли беше или така нешто, кога ми кажа еден од старешините, нема… не би сакал да го именам по име, но ќе го именувам по чин: полковник. Кога го прашав: „Зошто ова, што бидна со тоа што ми рековте – решение?“ со едни зборови, со едни зборови ми ги… со прости зборови: „Извини, ама ти си за жал погрешна националност.“
ЗГ: Така?
НН: Со тие зборови и тоа не можам да го простам, затоа… и тоа… и тоа е нешто што…
ЗГ: Сѐ се заборави, сè тоа…
НН: Сè ќе заборавам, тоа нема да го заборавам.
ЗГ: …пожртвуваност и твоите добри дела…
НН: Да… и на крај несоодветна националност. Добро, они си знаат.
ЗГ: Јас сакам да ти заблагодарам што одвои време и простор и секое добро во животот.
НН: Во ред. Благодарам. Дај Боже да нема вакви интервјуа, дај Боже да не треба више да се среќаваме да раскажуваме за вакви работи.
ЗГ: …За убави нешта само…
НН: Само за убави нешта.
ЗГ: Така. Поздрав, сѐ најубаво!
НН: Сѐ најубаво!