Asnjëherë nuk mundem. Vetë vetes nuk mund që t’ia fal e ku tjetërkujt t’ia fal. Vet jam fajtor dhe i them pikërisht vetes, pse ajo duhej të ndodhte në vendlindjen time.
KATERINA STOILEVSKA: Mirëdita.
BLLAGOJÇE PETRUSHEVSKI: Mirëdita.
KS: A mund të na prezantoheni?
BP: Mund të prezantohem. Unë jam Petrushevski Bllagojçe nga fshati Haraçinë, ku kam lindur. Përndryshe prejardhjen e kam si vendas i vjetër, nga stërgjyshi, ashtu që jetuam mirë në Haraçinë.
KS: Sa kohë që jetonit në Haraçinë?
BP: E pra në Haraçinë jetuam… Unë jam i lindur në vitin 59 dhe deri në 2001, përderisa na ndodhi ngjarja jetonim mirë në Haraçinë.
KS: Do të thotë se patët bashkëjetesë me Shqiptarët?
BP: Po, patëm bashkëjetesë, ditët fëmijërore i kaluam ashtu që, në moshën shkollore shumë bukur po shoqëroheshim, luanim futboll dhe një varg lojërash fëmijërore.
KS: Si ishte përbërja e fshatit, cilët ishin më në numër?
BP: E pra, në fillim ne ishim në… vitin 63 ishim aty diku të barabartë, ashtu që, mund që të them se kishte ndoshta edhe më tepër maqedonas, kishte një pjesë të popullatës rome, aty te 20 shtëpi kishte romë, dhe ashtu ne ishim pak më në numër . Pak, pak, jo aq shumë por na ishim më tepër.
KS: Aha, Kur u ndërrua përbërja?
BP: E pra, tash, përbërja u ndërrua me imigrimin e shpejtë, dhe thuaj se filluan të emigrojnë shqiptarët në vitet 67-68, këtu filloi shpërngulja e përnjëhershme, ashtu që atëherë nataliteti Shqiptar u bë më në numër.
KS: Mhm, A pati probleme atëherë?
BP: Probleme nuk pati atëherë. Atëherë po… po shoqëroheshim ne me ata, kemi pasur bashkëjetesë njëri ndaj tjetrit.
KS: Ashtu, Sipas Ju kur filluan problemet e para në Haraçinë?
BP: E pra. Sipas meje ato filluan rreth vitit 83 ishte ky vit, ashtu disi (jo i sigurt), u paraqitën disa, një pjesë e nacionalitetit maqedonas dhe u ankuan se kanë pranuar disa letra për t’u shpërngulur dhe ashtu.
KS: Mhm, Fëmijët e juaj a kishin probleme?
BP: Pra, po, kishin. Nëpër autobusët, gjatë lëvizjes për në shkollë, ne, një pjesë të maqedonasve, i përcjellshim fëmijët. Pak në shkollimin, gjatë pritjes, ajo për ne prindërit, ishte pak ngarkesë dhe ishte…
KS: Si ndjeheshit për atë?
BP: E pra, mirë, ngarkesa normalisht, tani e dini se si është, si çdo prindër të mendojë për fëmijët e tij dhe… ashtu.
KS: A po e pritnit vitin 2001?
BP: Ah, si ta kishim pritur? Jo nuk e pritnim, nuk do të pritnim se aq do të vinte në Haraçinë. Ne deri në vitin 2001 nuk kishim menduar në një gjë të tillë, mirëpo kur ndodhi, një pjesë e rrethit të Tetovës, dhe një pjesë e rrethit të Kumanovës, ashtu që diçka, si ta them, diçka sikur të nuhatej, në ndonjë send se do të arrijë kriza në Haraçinë. Por unë kësaj, personalisht nuk i besoja se do vjen aq shumë në Haraçinë, pasi që ishim shumë afër qytetit të Shkupit, nuk është larg as 7-8 kilometra dhe ashtu që kisha thënë se nuk do ndodhte. Mirëpo, ja pra ashtu që ndodhi ajo që ndodhi.
KS: A patët disa paralajmërime nga mediat ose Kryetari i komunës ose nga ndonjë institucion se nuk jeni të sigurt para vitit 2001?
BP: E pra, një gjë të tillë nuk pati. Unë për v… sa më takon mua, se çfarë po ndodh sende të tilla nga mediat ose diçka tjetër, se do të paramendohej se do të ndodhë në Haraçinë, nuk pati një gjë të tillë, nuk pati. Mediat asgjë, nga stacionet policore që dëgjoja diçka nga lëvizjet, nga ata se jo, jo nuk do të ketë probleme, nuk do të ndodhë asgjë në Haraçinë, dhe ashtu me radhë….
KS: Si e lëshuat shtëpinë? Kur?
BP: E pra, unë e lëshova, nuk e di tani si t‘jua them, kur erdhi kriza, një ditë, nuk e di çfarë dite, çfarë date ishte ajo harrova (po mendohet) vetëm që nuk mundem saktësisht të kujtohem në datën… unë kryesisht e lëshova, një pjesë e përgjithshme e popullatës u dëbua, unë mendoj se ishte e shtunë, të shtunën e lëshova Haraçinën. Ashtu që, të premten në mbrëmje e largova familjen, unë vetë u ktheva prapë, dhe fjeta. Shumë bukur fjeta atëherë (po qeshet) dhe në mëngjes kur u zgjova dëgjova atje (kollitet) makina, lëvizje dhe ashtu më tutje.
KS: Përse vendosët që të braktisni shtëpinë dhe të largoni familjen nga shtëpia?
BP: E pra, vendosa që të largohem, pasi atje filloi diçka të nuhatej, kishin hyrë terroristë, dhe apo kishte hyrë nga popullata aty, ata vetë këtu, dhe ashtu nuk i njohëm. Ishin të maskuar, që nuk mundnim t’i shohim, veçanërisht unë, ato i pashë me një “xhip” (makinë) erdhën te…para shtëpisë me minahedhës të montuar dhe ashtu që …
KS: A patët kontakt? A biseduat me ata persona ose vetëm…?
BP: Jo, jo, jo, jo, jo. Nuk patëm asfare kontakti, derisa të kishim ne kontakt, ne në një mënyrë përndryshe do të… atëherë mua do të më ishte e qartë se me të vërtetë duhet të lëshonim Haraçinën.
KS: Pra ju nuk besonit se është aq serioze?
BP: Po, nuk besova, megjithatë gjithçka dhe… dhe e largova familjen dhe nuk besoja që mund të ndodhë ajo.
KS: Mhm, Morët diçka tjetër me vete?
BP: Kurrgjë nuk morëm, kurrgjë. Kur erdhën ata, pra t’ju them që unë kishe aty pakëz, do sende prodhimi, folija në oborr, dhe morra, e ndeza pompën, dhe vaditja gjithë kohës. Vadita dhe ashtu që afër ora 12, erdhi kunata më zgjoi dhe më tha: “Bllagojçe” më tha, kështu më thotë “terroristët hyrën” më tha, “të dish” më tha, “ja që atje ndodhi, i kontrollojnë njerëzit, dhe u thonë që të largohen, …”(flet me sy të përlotur) dhe më tej unë çfarë të bëja, dhe ashtu që vetëm kunata e ime, e kushëririt tim, mi dha çelësat, kishte kamion Zastava. Ndeza Zastavën dhe pastaj dolëm. Unë kurrgjë nuk mora me vete. Si i zhveshur me pistoletë.
KS: Mhm. Si ndiheshit në atë moment kur ishit duke dalë nga fshati? A ishit të tronditur, ngacmuar?
BP: Po si nuk ishim të tronditur, gjithë… ajo ishte normale që ishim të tronditur. Kur kaluam, me Zastavën atje poshtë, te asfalti kryesor nga ana e majtë, atje thuajse po mblidheshin shumë me, ashtu të veshur me uniforma, terroristë. Dhe tani them, tani çfarë të bëj tani? Nuk e di unë, se çfarë do të ndodhë me mua?
KS: Do të thotë se ju zuri paniku, frika?
BP: Paniku po, dhe fatmirësisht kurrkush asgjë nuk më tha, dhe ashtu dolëm jashtë.
KS: Ku u vendosët?
BP: U vendosëm aty pranë, lagjen “Ekonomia”. Në “Ekonomia” gruaja e kishte babanë dhe shtëpinë, shkuam te shtëpia, ndenjëm aty, edhe ashtu.
KS: Familja e juaj, pjesa tjetër a ishte me ju?
BP: Me ne ishin, me ne ishin. Pas 2-3 ditë pasi që kaloi ajo, vërejtëm se ndodhën bombardimet, njëri-tjetri, familjen e hoqa prej aty dhe e dërgova në Lisiçe, te motra ime, atje në Lisiçen e Epërme, që të qëndrojnë. Sepse atje ishte disi ndryshe. Më e populluar, më e larguar, këtu nuk kishim durim, pasi që durimi nuk është për… nga frika durim, por jo nga sende të tjera. Dhe thuaja përse familja të më vuan, prandaj thuaja që më larg, mendoja më mirë dhe ashtu e hoqa familjen për në Lisiçen e Epërme.
KS: Sa kohë qëndruat te motra e juaj?
BP: Pra, 7 ditë, aq qëndruam, ndërsa unë lëviza pakëz disi, dëgjova për paralajmërime, se do të ketë vendosje nëpër konvikte. Të mos mërzisim nëpër… tani gjithsesi ngushtë te motra ime, nëse gjithë vendosemi ashtu është pak e papëlqyeshme. Nëpër konviktet gjithsesi do të jemi pak më pak të ngarkuar, dhe ashtu pas nja 7 ditëve me të vërtetë ndodhi ashtu, u vendosëm. Ishim te “Ranka Millanoviq” (shtëpia korrektuese për të miturit delikuent) dhe atje morëm dhomë dhe me, me kalimin e ditës, unë ika, e mora familjen, dhe i sollëm në “Ranka Millanoviq”, u vendosëm në një dhomë.
KS: A ju dukej njëlloj ajo që ju duhej të vendoseni…?
BP: Si të, do të na dukej njëlloj!? Nuk mundej të na dukej njëlloj, njëlloj nuk mund që të jetë gjithçka…, ti, kur u vendosëm këtu erdhën shumë familje, në fillim thoshim aj, në fillim, normalisht, tani themi se, “duhet” dhe “aj, se për një kohë të shkurtër do të jetë”, kupton, mirëpo ajo zgjati një kohë të gjatë, dhe nuk mund të jetë gjithnjë njëlloj, në një WC shkonim, në një banjë, pritnim radhë, në mensë, hanim edhe atje radhë për atë, si një lloj, nuk e di… Ju nuk keni qenë ushtar, unë kam qenë ushtar, pra në radhë, ajo në një farë kolone dhe të marrish ushqimin dhe e din si është, kurse ne si një familje në gjendje të mirë që ishim, jo edhe aq shumë por ishim njerëz në gjendje të mirë në Haraçinë, të mësuar në çdo, për t’i… kemi pasur liri për drekë, mëngjes, darkë, tre haje kemi pasur ngrënë.
KS: Mhm. Pra fituat një përmbysje në jetë që nuk e pritnit?
BP: Pikërisht ashtu. Ajo është përmbysje e madhe, ajo është diçka që nuk mundnim ta, derisa filluam ndërmjet veti aty, në mesin e popullatës të… të mos durohemi nga ajo, mosdurimi në mes njerëzve.
KS: Derisa konflikti zhvillohej në Haraçinë a pranonit ndonjë informatë për gjendjen në shtëpinë tuaj? A interes…?
BP: Jo. Nuk kemi pranuar veçmas nga askush informata, pasi që bombardohej. Unë thuaj se isha në lëvizje, ashtu që nga lagja Belimbeg po vija aty te ura dhe vetëm shihnim me dylbi, por çfarë të shikosh, nuk mundnim të shohim asgjë derisa na lejuan të hyjmë, atëherë që të shikonim shtëpitë tona ashtu që nuk kishim informata.
KS: Pas sa kohësh vajtët për ta parë përsëri shtëpinë për herë të parë?
BP: Pra, për herë të parë vajtëm pas 15 ditësh kur thuaj se, por nuk e di, ndoshta edhe më tepër zgjati ajo kohë, tani unë nuk mundem konkretisht të kujtohem, mirëpo kur ishim, atëherë në qeveri ishte ai Filipi dhe ai i kishte lajmëruar shqiptarët për atë, që të kthehen ndërsa ne nuk qemë informuar. Ne vetëm nga pikat policore kuptuam dhe ashtu u organizuam të gjithë që të shkojmë bashkërisht t’i vizitojmë shtëpitë. Të shfrytëzojmë momentin, ashtu që hymë t’i shohim shtëpitë tona.
KS: Si ju dukej kur për herë të parë e shikuat shtëpinë pas aq kohe ?
BP: E pra si u ndjemë? Shumë e shkretur më dukej, dyert e thyera, dritare e thyera, tjegullat e thyera, ashtu që shtëpia e ime nuk ishte e goditur shumë por… ajo kishte erë të keqe, shumë të fortë. Dhe çka të bëja unë. Ashtu që kur u nisa unë, u nisa i heshtur dhe hyra e vetëm pashë frigoriferin se para ngjarjes kishim festë, mbeti ushqim ashtu që më tepër edhe ne, e mora dhe e pastrova frigoriferin dhe erdhi koha që me kushëririn të largohemi. Më thërriti “hajde”, thoshte “të nisemi” e thoshte, “pasi afati po na kalon” ashtu thoshte, ta dish që ndoshta nuk do të na lejojnë të kthehemi më pas në pikat policore, Ne, unë isha i verbëruar qëndroja dhe ashtu thuaja se: Çka po diskuton ky kushëriri? Dhe po çuditem, thosha “si të lëshoj këtë shtëpi timen dhe të nisem, mezi prita që të kthehem e tani të lëshoj shtëpinë?” Ashtu që, u nisa i pikëlluar dhe (flet me sy të lotuar) u ktheva te familja që t’u shpjegoj se si është gjendje te ne në shtëpinë tonë, ashtu që filluan të gjithë, të qanin nga pak, dhe çka të bënim, ajo ishte puna.
KS: A mendonit se do të ktheheshit më shpejtë, se nuk do të zgjasë shumë ajo që…?
BP: Po, po, po. Mendoja që të kthehem gjithë dhe në, ashtu që më nuk kam fjetur, vetëm që të ktheheshim, mirëpo nuk qe ashtu. Ja, shumë kohë kaloi, edhe nuk u kthyem, dhe mendimet dhe ashtu duke menduar për t’u kthyer, mirëpo ajo shumë zgjati dhe me të vërtetë nervozët mbizotëruan te ne.
KS: Mhm. Përse vendosët që të mos ktheheni në fillim?
BP: Pra, nuk vendosëm se nuk kishte, dhe thuaja, ku do të kthehemi, së pari siguria nuk ishte shumë e sigurt te ne, për sigurinë nuk e dinim se si do të ndodhë, megjithatë a qëndrojnë terroristë aty akoma. Ne na thoshin se nuk ka mirëpo nuk qe ashtu, ajo ishte vetëm që nuk ka… unë hyra, dhe unë pashë fqinjët dhe aty kishte me të vërtetë, mirëpo ja plus edhe familja atje, unë e kisha edhe të parinovuar, ku të shkonim edhe sikur në atë moment të dëshirosh të ktheheshe dhe të rrezikoje, jo nuk mundeshe të kthehesh.
KS: Ashtu. A komunikonit me Shqiptarët pas vitit 2001? A u ndryshua diçka në qëndrimin tuaj ndaj atyre?
BP: E pra, tani që kur u ktheva, komunikonim, raporti me disa ishte në të vërtetë… dhe me ata njerëz edhe më parë qe ashtu. Kurse me të tjerët e shikoj që kur u kthyem në Haraçinë nuk ishte gjithë njëlloj, diçka njerëzit nuk shikonin si më parë, disi me sy të ashpër, lloje të ashpërsuara (po qeshet) pastaj hedhja në shqip e disa sendeve, mirëpo gjithsesi …mirë u tejkalua siç thuhet edhe ajo. Pastaj, unë vendosa që të kthehem pasi që nuk mundesha të duroja më tepër në konvikte, nuk …
KS: Mhm. Ju u kthyet në Haraçinë pas një periudhe prej…?
BP: Po, po. U ktheva unë pas një viti e gjysmë, po u ktheva unë. Mora që të punoj tokën këtu, ashtu që… Nuk kishte, me të vërtetë nuk kishte probleme por prapë se prapë po ndjehej se do të vinin problemet. Në çdo moment ashtu diçka ndjesh se do të vijnë problemet.
KS: Mhm. Në mënyrë kolektive si person i zhvendosur nga Haraçina me të shpërngulurit e tjerë, a ndërmerrnit diçka në lidhje me atë?
BP: Po. Kolektivisht ne ndërmerrnim masa, ashtu që formuam një shoqatë, të cilën e emëruam “ZORA” (“Agimi”) në të cilën isha anëtar edhe unë. Në Shoqatën si kryetare e zgjodhëm Jana Petrushevska, kishim nënkryetar, kishim sekretar, ashtu që ajo shoqatë punonte, funksiononte mirë, por ja edhe atje erdhi deri te një mosmarrëveshje në mes vetë njerëzve, në mes vetë Shoqatës gjithashtu, disa zënka dhe të shara të vogla, dhe vetë atmosfera e bëri të vetën.
KS: Aha. Ashtu. Përderisa jetonit në Haraçinë pra a dëgjuat komente në lidhje me atë se pse u kthyet, nga Maqedonasit e tjerë…?
BP: Jo, ajo është pikërisht ashtu. Unë atë e ndjeva në lëkurën time, pakëz sikur… nuk dua që t’i sulmoj Maqedonasit tanë, e di, se sa disa ndryshe mendonin, po disa ndryshe mendonin. Tani, e dini se secili nuk mund që të mendojë njëlloj. Unë përderisa mendoja ndryshe, se ajo është vendlindja e ime dhe se duhet të kthehem atje, unë jam ndjerë si banor i atij katundi dhe dua i tillë që të mbes, ajo është vendlindja ime. Mirëpo unë gjatë kthimit, që kur u ktheva, disa njerëz shikimet ndaj meje ndryshe i shihnin, duke menduar se unë jam spiun, kodosh, nuk di se çka tjetër (qeshet) lart-sipër por nuk ishte puna ashtu. Unë u tregoja për disa punë disa njerëzve, se duhet të parashtrohen në çdo dispozicion, që të shikojnë se nuk është ashtu.
KS: Mhm, ashtu. Ju, pra, jetonit në Haraçinë, dhe se derisa jetonit na thatë se nuk keni pasur probleme. Mendonit se do të ktheheni krejtësisht në Haraçinë?
BP: Po, mendoja se do të kthehem krejtësisht dhe mendoja se deri në fund të jetës atje të jetoj, mirëpo ja tani maqedonasit tani që mbetën nëpër shtëpitë nuk u kthyen, pjesërisht dikush u kthye ashtu që, disa afërsisht 20 shtëpi, edhe atë më tepër pleq, dhe çka të bëjmë tani, dhe më në fund edhe unë vendosa që të shpërngulem.
KS: Pra vendosët që të shpërnguleni?
BP: Po.
KS: Çfarë mendoni, kush humbi më tepër me vitin 2001, ju apo shqiptarët?
BP: Po, humbëm ne. Për shqiptarët, ata shqiptarët i fituan disa të drejta të tyre atje, për të cilat tani të më falin se ata, për gjithçka çfarë u mungon në këtë Shtet është e Maqedonasve, mendoj të popullit maqedonas, me kompleksus mirëpo ne kënaqësitë nuk mund që individualisht t’i kënaqim ne. Ne humbëm. Pse humbëm? E humbëm vendlindjen tonë e humba unë. Pastaj, si mundem në tjetër vend që të ndihem si në shtëpinë time çfarë e kam, se jam lindur, kurse…Dhe plus asaj nuk kam dalë vullnetarisht por pashë se nuk ka…
KS: …kushte?
BP: Kushte, jo nuk, ashtu që nuk do të kemi fqinjësi. Tjetër është, se ne kishim plote farefise, miq shumë, në fshatin Haraçinë ne ishim pjesa më e madhe vendas. Ne ishim të lidhur – nga aspekti farefisnor, dhe nuk është e lehtë që të largohesh nga Haraçina (flet me sy të përlotur). Edhe tani te ne akoma janë të pranishme plagët.
KS: Mhm. Mendoni ju se mund të ishte më ndryshe?
BP: E pra, mendoja sipas meje se do të ishte më ndryshe, por ja që nuk ndodhi ashtu si mendoja, ashtu që mendoj se pak u zhgënjeva (flet me sy të përlotur) se do të jetë ashtu, por pjesërisht po, me disa njerëz mundesh sot e kësaj dite që të komunikosh me shqiptarët, mundemi, edhe, mundem që të shkoj atje por ka… dhe vetë shqiptarët në mes veti kanë probleme, dhe sende të pazgjidhura, disa nga ata janë të pakët, tani kanë ardhur nga të gjitha skajet në Haraçinë ndryshe që ishte, po me siguri 100 deri 200 shtëpi mund të jenë edhe më tepër të ardhur tani.
KS: Cilin e akuzoni për atë që ndodhi?
BP: Të, akuzoj? Cilin të akuzoj, Shtetin e akuzoj. Shteti është fajtori më i madh për gjithçka. Shteti duhej të na mbronte ne që të mos shpërnguleshim, që të mos ndodhte konflikti atje në vitin 2001, na duhej Shteti të na mbronte. Për arsye se Shteti prapë është shtet. Ai duhej të qëndronte në këmbë të shëndosha, të qëndronte midis njerëzve dhe t’u thoshte: “Ndal!” Kurse jo ashtu që lejoi terroristët të hynë këtu vetë…, në afërsi prej 7 km nga kryeqyteti i Maqedonisë (flet me sy të përlotur).
KS: A mendoni se është e mundshme bashkëjetesa sot?
BP: Çfarë, bashkëjetesë? Bashkëjetesë, jo nuk mund që të ketë bashkëjetesë, siç po zhvillohen punët, bashkëjetesa është pak e vështirë. Përderisa ato “koka të ftohta” pak nuk i qartësojnë disa nga nacionalitetet e tyre me të vërtetë nuk mund të jetë bashkëjetesa deri në fund. Aa, derisa tani ashtu siç mendojnë dhe kujtojnë nuk mundet, nëse më tutje mendohet pak ndoshta mundet që të bëhet, përse të mos mundet nga ana e tyre? Çka është ajo, çfarë unë kam më tepër nga shqiptarët, kurse shqiptarët nuk na kanë neve? Më, më tepër kanë Shqiptarët. Të gjithë, aj të nisemi tani në Haraçinë do t’i shihni si, se çfarë shtëpi kanë ata, si i kanë të ndërtuara, çfarë rrugë atje, ujësjellës tani kanë atje, gjithë kushtet i kanë tani. Ndërsa përse ne deri sa ishim, e shkelnim, po baltën e shkelnim.
KS: Ashtu. A mund që të falni për atë që ju ndodhi?
BP: Asnjëherë nuk mundem. Vetë vetes nuk mund që t’ia fal e ku tjetërkujt t’ia fal. Vet jam fajtor dhe i them pikërisht vetes, pse ajo duhej të ndodhte në vendlindjen time (fliste me sy të përlotur). E ku do t‘ja falja dikujt tjetër, dhe vet shtetit që nuk na mbrojti.
KS: A mendoni se, se duhet në të ardhmen të bisedohet për vitin 2001 apo të harrohet?
BP: Pra, shiko. Dhashtë zoti të harrohet, pasi që vitin 2001 nuk do t’ua rekomandoja, siç thuhet, edhe dushmanëve më të mëdhenj. Pasi që ne vetë e ndjemë në shpinën tonë, dhe e dimë se çka është viti 2001 (flet me sy të përlotur). Dhe do të dëshiroja të jetojmë një jetë të bukur më tutje, të mos të ndodhë 2001. Ashtu që, të bashkëjetojmë disi, që të mundemi njëri me tjetrin të ngasim jetën, edhe rinia dhe ashtu më tej.
KS: Si e shihni ardhmërinë? Si e vazhduat jetën që kur u shpërngulët nga Haraçina – sot?
BP: Pra, ardhmërinë e shikoj në ecjen përpara, por disi nuk na ec. Na, e din çka, pak mendimet na shpien kah vendet tona, në fshatin tonë të lindjes, shih pakëz ne pleqtë kemi traumë që do, deri në fund të jetës do të na… do të na ngushëllojë ajo, do të na shqetësojë… (flet me sy të përlotura)
KS: Do të digjet nga pak në ju?
BP: Po.
KS: Mhm. Ashtu. Sot ku jetoni?
BP: E pra, sot po jetoj në lagjen Belimbeg, dhe më saktësisht në fshatin Marinë. Atje para një vit e gjysmë migrova, bëra shtëpi, bleva parcelë, dhe ashtu ndërtova shtëpi, tani për tani aty më bëhet mirë, qetë, rahat. Ashtu e shikoj edhe Haraçinën, ashtu pak ngushëllohem(flet me si të lotuara) do të nisem deri… deri te ferma e Belimbegut dhe do të kthehem, dhe ashtu që ta shikoj me sytë e mi dhe të kthehem prapë, dhe thotë kthehu Bllagojçe që të jetosh në Marinë (qeshet dhe flet me sy të përlotura).
KS: A ka ndonjë send që unë nuk ju pyeta kurse ju kishit dashur të tregoni?
BP: Pra, ka shumë për t’u treguar, shumë të tregohet. Ndoshta shumë kapërcyem, por… nuk e di… çfarë të tregoj më tepër, çfarë të… çfarë të flas. Na biseduam gjithsesi, a e din se shumë më kënaq për ne, Maqedonasit, Maqedoninë e shohim përpara, fëmijët, më të rinjtë, veçanërisht ju të jetoni një jetë të bukur, të mos i keni këto probleme, dhe te ju ardhmëria të jetë e bukur.
KS: Ju faleminderit.
BP: Ju lutem.
KS: Faleminderit shumë për kohën e ndarë për bisedën.
BP: Edhe Ju faleminderit.
KS: Mirupafshim.
BP: Mirupafshim.
